ඕනෙනං කාපන් නැත්තම් නිකං හිටපන්..

                                 ලඟදි දවසක මමයි අම්මයි අප්පච්චී ගියා අප්පච්චිගේ යාළුවෙක් බලන්න.මොකෝ කිවුවොත් මේ අන්කල්ට heart attack එකක් ඇවිත් ඔපරේෂන් එකක් එහෙම කරලා හිටියේ.ඔන්න ඉතින් සල්ලි බාගෙත්තියන උදවිය තමයි ඒ. අපි ගෙදරට ඇතුල්වුනා. ලොකූ TV එකක නම් තිබුනා ගේ සාලේ.අපිව පිලිගත්තේ අන්කල්. දැන් අප්පච්චි අන්කල් එක්ක හරි හරියට කතාව. ඒත් ඇන්ටි පේන්න නෑ. 

"නදීෂා..."

අන්කල් කතා කරා. 

එක සැරයක් නෙවේ කීප සැරයක්... කතාවක් නෑ. 

ඔන්න ඉතින් ඒ අතරේ අන්කල්ගේ පම්පෝරිය.

"මට කිසි ලෙඩක් තිබුනේ නෑ මචං.. අවුරුදු එක හමාරකට සැරයක් ෆුල් බොඩි චෙකප් එකක් කරනවානේ.. ඒකෙදී තමා කිවුවේ ටෙන්ට් එකක් දාමු කියලා..."

(එතකම් කතා කරන ටිකටත් අන්කල්ට සෑහෙන්ට හති... )

ඔන්න පැය භාගෙකට විතර පස්සේ ඇන්ටි උඩතට්ටුවේ ඉඳන් ආවා..  

                                 ඇවිත් කතා කරකර හිටියා. ඒ ගෙදර අතට පයට උදව්වට අය නිසා තේ හදන්නවත් ඇන්ටි කරදර වුනේ නෑ.ඊට පස්සේ සාලෙ තිබුන ට්‍රොලියක තේ , කෙසෙල් තිබ්බා.. ඒ වගේම අතට අරං ආව බිස්කට් ටික ටොලියේ තිබුන පොඩි බන්දේසියට දැම්මා... දාලා අපි හිටපු පැත්තට තල්ලු කරා... හරියට "ඕනෙනං කා.. නැත්තං නිකම් හිටු" වගේ... :):) 

                                 සල්ලි බාගේ තියන ඉහල පැලැන්තියේ උදවිය එහෙම වෙන්න ඇති.. නමුත් ඒ ආගන්තුක සත්කාරය තුල ලෙන්ගතු කමක් තිබුනද කියලා දෙසරයක් හිතන්න මට සිද්ධ වුනා... 

ඒ එක කතාවක්..

                                අපි මීට අවුරුදු ගාණකට කලින් අනුරාධපුරේ ගියා. ඒ අප්පච්චි එහෙ ඉන්න කාලේ අඳුරන අයගේ ගෙවල් වලට ගිහින් ටිකක් කතා බහ කරලා එන්න.ඒ ගෙවල් මහ ලොකු ඒවා නම් නෙවේ... එයාලා ගොඩක් සල්ලි තිබුන අය නම් නෙවේ...
එයාලා අපිට ලොකු ලොකු දේවල් වලින් සංග්‍රහ කරෙත් නෑ..

ඒත් හිතට දැනෙන උණුසුම් පිලිගැනීමක් එහෙදී අපිට ලැබුනා.. ආයෙත් එහෙ යන්න හිතවන තරම්... 

හිතට දැනෙන්න දෙයක් කරන්න ලොකු ලොකු දේවල් අවශ්‍ය නෑ... හැබැයි පොඩි දේ ගැනත් එතනදි අපි සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෙ.