ලස්සන මාදුරුඔය..

                                 මමත්,දර්ශනීත් එකම වාහනයක ගමන යන්නට කතිකා කරගත්තේ ඒ වන විටත් අප හා එක්ව මෙම ගමන යෑමට අනෙක් කිසිදු මිතුරියක් සූදානම්ව නොසිටි හෙයිනි.ඔවුන් බොහෝදෙනා මෙම ගමන විනෝදචාරිකාවක්ම කරගෙන සිටියහ. අපේ පවුලෙන් අප්පච්චීත් ,අම්මාත් ,නංඟාත් එකවූ අතර දර්ශනී ඇගේ දෙමවුපියන් සමඟ බුද්ධඟෝෂ විද්‍යාලය අසල අප එනතුරු රැඳි සිටියහ.

                               වෙසක් සඳ තාමත් නැමි පනාවක් වන්නට තුන් හිතකින්වත් හිතා නොතිබුන ඒ සීතල උදෑසනේ මම දනිපනි ගා අවදි වී මූණකට දොවා,උණ හෙම්බිරිස්සාවට බෙහෙත් ටික බී අම්මලා සූදානම් වනතුරු මගේ සූට්කේසයට අඩුම කුඩුම පැටෙව්වෙමි.ගම්මිරිස් ඇටේ තාම සුව නින්දේය.ඇය ඇහැරවීම ලේසි නැත.:)  

                              අම්මා පොළොස් ඇඹුලක් පාන්පෙති වල තවරමින් මඟදී ගැනීමට ආහාර පිළියෙල කරමින් සිටී.මම මිදුලට පියමැන්නෙමි. වෙසක් කූඩු තාලෙට නැටවෙයි.වෙල් යායෙන් හමාඑන සුළඟ මට සීතල වැඩි මෙනි.මේ සියලු සුඛවිහරණ හැරදමා සති තුනක දුෂ්කර ක්‍රියාවකට මා යා යුතුයි.මට හැඟුන එකම දෙය එයයි.මේ තාක් කල සියළු රූපලාවණ්‍ය කටයුතු වතුරේය.හිත හදාගත යුතුය.මක් නිසාද යත් මම මාදුරුඔය යා යුතුමය...:D

                               යා යුතුම නිසා මම අම්මලා හා දර්ශනී එක්ක හයර් කරපු වෑන් රියේ ගමනට පිටත් වුනා.මඟදී මිතුරන්,මිතුරියන්ගේ සුභාශිංසන වලට ප්‍රතිචාර දක්වමින් නොනිදා පැය හයක් මඟ තොටේ සිරි නරඹමින් තමයි ඉදිරියට ඇඳුනේ.

                                අරලගංවිල පහුවුනාම යුනිෆෝම් එකෙන් හිටිය හමුදා සෙබල සෙබළියන් පිරිසක් දැක්කා.. හැමදාම වගේ ඇතිවුනේ චකිතය මුසු ගෞරව සම්ප්‍රයුක්ත බයක්.. එහෙම 22 - 05 - 2011 වෙනිදා මාදුරුඔය හමුදා පාසලට ලඟාවුනා.

                                එතනදී වාහනෙන් බහිනකොට දැනන් හිටියේ දර්ශනී මමයි මේ සති තුන එකට ඉන්න ඕනෙ කියලා විතරයි..දුකට සැපට.

                                 දැක්කේ දිගම දිග පෝලිම් විතරයි.. කර්කෂ පරිසරයට ඇස් හුරුවෙන්න ටිකක් වෙලා ගියා.පෝලිමේදී පවී අක්කා,එතුවක් කල් නුදුටු සුප්පි අක්කා සහ බෙත්මි නංඟා අපේ කාණ්ඩෙට එකවුනා.සමී එ වෙනකොටත් අපේ නඩේට එකතුවෙලා තිබුනා.

                                  පැය තුනකට අධික කාලයක් හිටගෙන ඉඳලා හෙම්බත් වෙලා අන්තිමට අපිව ඇතුල් කරගත්තා.. මගේ අංකේ වුනේ 398.. ඒ වෙනකොට තදබදේට තෙරපිලා දන්නෙම නැතුව හරිම හොඳ යාළුවෝ ටිකක් අපි 33 දෙනා අතරට තේරිලා තිබුනා... එදා ඒ වෙලේ දැනං හිටියේ නෑ..එයාලා මගේ ජීවිතේට මෙතරම් ලංවෙයි කියලා..ඒත් ඒක එහෙම වුනා...

                                    තුංමංසලක් වගේ තැනකදී අපි අප්පච්චිලාගෙන් වෙන් වෙලා අපේ Billets වලට ගියා..travelling bag තල්ලු කරන්.. ඒ බෑග් ඒ බොරලු පාරවල් වලට ඔරොත්තු නොදී පතුරු ගියා.. ටකරං වැටකින් වටවුන අපේ පුංචි ලෝකෙක දවස් 23කට අපි එකතුකරලා තිබුනා..

                                    ජීවිතේ මම ගතකරපු සුන්දරම දින 21ක් ඒ Billet වල ගතවෙයි කියලා මම නං ඒ වෙලේ තුන් හිතකින් වත් හිතුවේ නෑ.