කූඩු වුනොත්..

ගීතය මෙන්න..

                                 මිනිස්සු , ගෑනු.. පවුල් ජීවිතේ ගැන මොන මොන කයිකතන්දර කිව්වත් මට නං හිතෙන්නේ කසාද ජීවිතේ හරීම සුන්දර එකක් කියලා.. ඒ මක්කෙයි කියලා වචනෙං වචනේ කියන්ට මට නොතේරුනාට මොකෝ.. ඒක එහෙම තමා..

                                මකුළුස්ස කන්ද පාමුල පොඩි මිටියාවතක යස අගේට ගොම මැටි පිලියං කොරලා අටවලා තියෙන මගේ ගේ පොඩ්ඩ මට මාලිගාවක් ගානයි.මගේ බිරින්දෑ උදේ රැයින් අමදින පොලඅතු රටා මැවුන මිදුල කොනට වෙලා , මිදුල කොනේ බිමට නැමිලා තියෙන පොල් කඳේ ඉඳගෙන මට හිතන්ට දේවල් බෝමයි..

                                මගේ බිරින්දෑ අපේ ගේ පොඩ්ඩට ඇබිත්තං ලේ කැටියෙක් කැන්දං ආ දවසේ ඉදං.. මට රටක් රාජ්‍යක් ලැබුනු ගානයි..

"අප්පොච්චී... අප්පොච්චී... මේං අයියා මට අරියාදු කොරනා.."

ඒ මගෙ පුංචි මැණිකේ..

"කෝ.. මෙහෙට එන්ඩ මයෙ මැණික.. මම කතන්දරයක් කියලා දෙන්ට.."

ඔන්න.. පොඩි කෙලීගෙ මූනෙ ඇඳෙන හිනාව.. අනේ ඇස්වහක් කටවහක් නෑ... කිරිදත් ටික මුතුඇට ගානයි..

"අප්පොච්චී.. නඟාවමයි හුරතල් කොරන්නේ..."

පුතු ඩිංග මුක්කං නහයෙං දොඩයි.

"අනේ ඇත්තට... පුතේ උඹත් නඟා වගේ අප්පොච්චිට හුරතල් වෙන්ටද කල්පනාව... උඹ දැන් ලොකු කොල්ලෙක් නෙව.. මෙහෙ ඇවිත් කොස් ඇට ටික තලන්ට මට උදව් කොරානං.."

"අවුරුදු දහයක් එකොලහක් වුනා කියලා කොහොමෙයි ලොකු කොලුවෙක් වෙන්නේ... එන්ට පුතේ මං උඹලා දෙන්නටම හොඳ රස කතාවක් කියලා දෙන්ට.."

"අප්පච්චී,පුතාලා ,දූලා ඕනෙ දෙයක් කොරගන්ට එහෙනං.."

ඇය මුවට නඟාගත් මදහාසයෙන් යුතුව බොරු අමනාපයක් මවාගෙන ගෙට යයි.

පොඩි දුව සිනා වැලයි

පොඩි පුහුගේ කතා පෙළයි

ප්‍රිය බිරිඳගෙ සෙනෙහෙ වැලයි

මගේ නිවන මගේ පැල්පතයි

                     පැටවු දෙන්නා ඔඩොක්කුවේ කටවල් ආයගෙන කතාවක් කියනකං බලාගෙන ඉන්නා දොහේ මං ආයෙත් කල්පනාවක..

                     කටුමැටි ගාලා වරිච්චි බිත්ති වැහුවට මොකෝ.. අතරින් පතර උදේ ඉර මුදුන් වෙන්ට කලියෙන්.. ගෙබිමේ ඇඳෙන ඇබිත්තං එළි බිංදු හරි අගේ.. හරියට මැටි බිත්තිය මැණික් කැට අල්ලලා ලස්සන කොරා වාගේ..

ගේ වට දඬුවැට..වැට අයිනේ දෙහි දොඩං ගස් ගෙඩි වලිං බර වෙලා.. අනේ වාසනාවන්..!!!

ගෙදර ඉස්තෝප්පු කෑල්ලයි..ගෙබිමයි අවුරුද්ද ලං ලං නිසාද කොහෙද යස අගේට ගොම පිලියං කොරලා..

කටුමැටි ගෑ බිත්ති පුරා
පළිඟු මැණික් එළිය දිලේ

ගොම මැටි ගෑ ගෙබිම මගේ

පියවිලි බුමුතුරුණු වගේ

"අප්පොච්චී... කතාව කෝ..?"

පුංචි කෙලීට ඉවසිල්ලක් නැති ගාණයි.. පැටවු දෙන්නට කතාවක් ගොතන්ට වෙන විත්තිය මගේ කල්පනාවට ආවේ එතකොට...

"ඔන්න පුතේ එකෝමත් එක කාලෙක...."

                                සියදොරිස් මිදුල කොනට වෙලා දරුවන්ට කතන්දරයක් කියලා දෙනට පටන් ගත්තා.. වී මිල ඉහළ පහළ යන ගානට.. කර වටක් ප්‍රශ්න කන්දරාවක මිරිකිලා පණ ඇද්දත්.. පවුල් පන්සල් වුනාට පස්සේ සියදොරිස්ගේ වගේම බබුංගේ ජීවිතේටත් දෙයියෝ බැලූ ගානයි කියලයි ගමේ උදවිය කතාව..

ලබන නමුත් දුක් පීඩා

කූඩු වුනොත් පුංචි පැලේ

අඹුදරුවන් අතරතුරේ

මට නිම්නැති සුවය දැනේ

                            වෙල්යායක් අයිනේ හුරුබුහුටියට පුංචියට ගොඩනඟාගෙන ඉන්න ඔවුන්ගේ ගෙදර හැමවෙලේම පිරිසිදුවට පිළිවෙලට තියාගන්නයි බබුංගේ උත්සාහය.. ගෙදරට ඕනෙ බත සරිකරන අතරේ සියදොරිස් උයන පිහන වෙලාවට බබුංට පොල් ටිකක් ගා දෙයි.. පලා මිටක් සුද්ද කර දෙයි.. පුංචි පැටවු දෙන්නත් හැකි හැකි ආකාරයෙන් උදව්..

මේ පවුල දිහා බලන් ඉන්න ලස්සනයි... දියුණුවෙන හැටි...

ජීවිතේ විදින හැටි...