ඇඟිලි ගණිමි සිය ගාණට..

                                ජොවානා අවුරුදු 5ක් රහසින් සර්බස්ට්ට ආදරය කරනවා.අවුරුදු 14ක ජොවානා අවුරුදු 21ක සර්බස්ට්ට ගොඩාක් ආදරේ කරනවා.ඒ ආදරේ හටගන්නේ ක්ෂණයකින්.. ඊට කලින් සර්බස්ට් මුනගැහිලා තිබුනත් තමන්ගේ සොයුරියගේ නිවසේදී සර්බස්ට් මුනගැහුන වෙලේ ඇයට මොකදෝ වෙනවා..

ඇගේ පපුව හිරවෙන ගතියක් දැනුනාලු.. හුස්ම මොහොතකට නතර වුනාලු.. 

                                අවුරුදු 5ක් යන තුරුත් සර්බස්ට් තමන්ට දක්වන හැම ප්‍රතිචාරයක්ම ඇය වැරදියට තේරුම් ගන්නවා.. ඒ ඔහු තමන්ට ආදරය කරනවා කියලා..

ඒත්.. අවුරුදු 5කට පස්සේ සර්බස්ට් වෙන යුවතියකට විවාහ යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කලාම ... ඇයට හැමදේම එපා වෙනවා.. ආයේ විවාහයක් ගැන වත් හිතන්නේ නෑ... 

ඒත් නොහිතූ මොහොතක......................

                                සර්බස්ට් ඇයට ලස්සන කවක් පරණ කඩදාසියක ලියලා එවනවා.. ඒ කඩදාසිය කොටළු ගඳයි.. (ඒ වෙනකොට සර්බස්ට් ගරිල්ලා යුධ බිමක..ලිපිය එවන්නේ කොටළුවන් පිට පටවලා එවන බඩු ගොඩක හංගලා..) ඒක එහෙම වුනත්....ඒ ලිපිය ඇය යලි යලිත් කියවනවා.... ඇයට ඇස් අදහාගන්නට බෑ... 

                                                                         ෴  ...  ෴

                                මම මේ මොනවද අද කියවන්නේ... මම කියවූ පොත් වලින් මම ආසම ආදරේම කතා දෙකෙන් එකක් තමා ජොවානා.. ජීන් සැසන් තමයි මේ පොත ලියලා තියෙන්නේ.. ඒ නිසා වෙන්නැති නොදැනීම ඒ ගැන ලියැවුනේ... 

ආදරේ ඒ වගේ දෙයක්.. මම ගොඩාක් අය තුලින් දැක්ක.. දෙයක් තමයි මේ..!

වෙනස්කරගන්න...  අමතක කරන්න උත්සාහ කරත් අමතක කරන්න හිතන ගානට මතක් වෙන දෙයක්.. 

ආදරය කරන්න කාටවුනත් පුළුවන්.. ආදරේ ලබන්න හැමෝටම බෑ.. එහෙම තියෙද්දීත්.. එහෙම දැනෙද්දීත් ඇයි ඒ පසුපසම ලුහුබඳින්නේ.. 

මට හිතා ගන්නම බෑනේ..

                                ආදරය ලබන කෙනා යාළුකමට ඇඟෑලුම් කමට කතාබහ කරත් අනික් කෙනාට හිතෙන්න පුළුවන් ඇය හෝ ඔහු තමන්ට කැමතී  ආදරේ කියලා.. අන්තිමට තේරුනාම තමනුත් ඇයට හෝ ඔහුට සමාන්‍ය කෙනෙක් කියලා... සමහරුනම් යතාර්ථය තේරුම් ගන්නවා.. සමහරු එහෙමත් නෑ..

                                ආදරය කරන කෙනා හිතනවා නම් "එයා"ට මුණගැහෙන්න පුළුවන් හොඳම කෙනා තමන් කියලා..(එහෙම හිතෙන එක ස්වාභාවිකයි) ඒක අසාධාරණයි කියලයි මට හිතෙන්නේ..

සමහර කතන්දර පටන් ගන්නේ විහිළුවට... යාළුවෝ විහිළු කරනකොට... 

ඒත් නොදැනීම ඒක ඇත්ත ආදරේකට පෙරලෙන්න ඉඩ වැඩී..

                                එහෙම ආදරය කරලා ඒ කෙනත් පෙරලා තමන්ට ආදරය කරොත්.. ඒ කෙනා ගොඩාක් වාසනාවන්තයි.එහෙම වුනේ නෑ කියලා වයිර කර කර ඉන්න එකේ නම් කිසිම තේරුමක් නෑ..

                                එච්චර අමාරුවෙන් ලබාගන්න ආදරයක් ගොඩාක් වටිනවා(ආදරේ කොහොමත් ගොඩක් වටිනවා)... හැමවෙලේම වගේ මතක් වෙනවා.. ගීතයක් ඇහුවත්... රෑ හඳ දැක්කත්... අපි හිතමු  සමහරවිට පොල් සම්බෝලයක් දැක්කත් "කෙනෙක්" මතක් වෙන්න තරම් ලස්සන සිතුවිල්ලක් "ලු" ආදරය...:)

.... (හැබැයි ඔය ඇන්තූරියම් කනාටු පැලයක් දෙකක් දැක්කම මට නම් අපෙ මුළු පන්තියම මතක් වෙනවා.. ඒ කතාව පස්සේ කියන්නම්කෝ.. හැබැයි ඒක මඩ කතාවක්.. )

දවසක මුණ ගැහිලා කතාබස් කරලා සමුගත්තම බලන් ඉන්නේ අනික් දවස එනකම් ඇඟිලි ගැන ගැන..

අරලිය ලන්දට

සඳ පායන කොට

තුරුලිය මල් වට

බඹරු බමන විට

සිය සිය සිය දහසට

ඇඟිලි ගණිනා මට

ඔබ ගැන සිහිවෙනවා 

එතකොට ගී පද ලියවෙනවා

                                  ඔන්න ඉතින් කවි ගී ලියවෙන්නෙ එතකොටලූ... අනේ මංදා.. එතකොට ඊට කලින් ලියවෙන්නේ කවි ගී නෙවේ කතන්දරද දන්නෙ නෑ..:)

                                  "මට ඔබව මතක් වෙන්නේ එතකොටයි" කිවුවම ..මුලින්ම අහනකොට මට නම් හිතුනේ... අරලිය ලන්දට හද පෑව්වෙ නැත්තම්.. ගස්වටේ බඹරු නැටුවෙ නැත්තම්... ඇඟිලි ගැන ගැන බලන් ඉන්න තරම් ඇයට ඔහු මතක් නොවෙනවා කියන එකද මේ කියන්නෙ කියල... (මගේ පුංචි මෝඩ මොළේ)..

රඹවන් හේනේ කරල් පැසෙනකොට

අඹ මල් ගානේ ගිරවු හඬන විට

දොඹ තුරු මානේ සෙවණ දකින මට

ඔබ ගැන සිහිවෙනවා 

එතකොට සිතිවිලි ඉඟිලෙනවා..

(ටික ටික මොලේ පෑදිගෙන එනවා වගේ).. බලාගෙන ගියාම හැම වෙලේම මතක් වෙනවානේ....දවල් තිස්සෙම මතක් වෙනවා වගේ..

දඬුවැල් බෑ මී සුවඳ දැනෙනකොට

පඬුවන් අහසේ තරු පායන විට

හැඬුමට නොහැකිව දෙඇස වසන මට

ඔබ ගැන සිහිවෙනවා

එතකොට සිහිනය උපදිනවා..

උදේ දවල් රෑ යාම තුනේම ඇයට ඔහු මතක් වෙනවා..

උදෑසන තුරුලිය මල් වට බඹරු බමන කොට..

දවාලේ රඹවන් හේනේ කරල් පැහෙනකොට..

හවසට පඬුවන් අහසේ තරු පායන කොට

රෑ සඳ පායන කොට... .....................................ඇයට ඔහුව මතක් වෙනවාලු....

 ඊට අමතරව... 

ආදරයට ගී ලියැවෙනවලු..

ආදර සිතුවිලි ඉඟිලෙනවලු..

ලස්සන ලස්සන හීන මවනවලූ...

හරිම අහිංසක ආදරයක්...