සුදු නෙළුම..

                                 සැන්දෑ අහස ලා රක්ත වණින් පැහැවෙමින් තිබුනා.දවාලේ සොරබොර වැවේ  සිසිල් ජලකඳින් උණුහුම පහකරගත් හෙයින් පන්සල් යන්නටැයි අමුතුවෙන් ස්නානය කිරිමක් නුවුමනා ය.දුෂ්කර සේවයට කියා මේ ප්‍රදේශයට මාරුවීම ලැබුනත් මට නම් මෙහි දුෂ්කර බවක් නොදැනේ.උදේ රැයින් පිබිදීමක් ද නැත. එන්න එන්නම ජීවිත සරල වී ඇත.ගයාන් කියන්නේද එයමයි.අපි දැන් පෙරටත් වඩා සතුටින්.මෙහි එන්නට තිබූ අකමැත්තට වඩා දැන් අපට ඇත්තේ තවත් මාස 3කින් මේ ප්‍රදේශය දමා යාමට අකමැත්තයි. 

                                  සුන්දරම දේ මෙයයි.මහියංගන වෙහෙර ඇත්තේ අපට පයින් යා හැකි දුරින්.දවස පුරා හිතට ,ගතට දැනෙන විඩාව නිවා මනසට සුවයක් දැනෙන්නට හොඳම තැන මෙයයි.

"ලක්මා... ඔයා ලෑස්ති ද..?"

"මම එනකම් ඔයා පොල්තෙල් බෝතලේට පොල්තෙල් වත්කරගන්නකෝ......හලාගන්න එපා.."

"අයියෝ..... ඔය පොල්තෙල් බෝතලයක්  එතනින් ගතහැකි..."

"මේ..මේ.. එතන පොල්තෙල් ගිනි ගනන්.. නෙළුම් මල් ගන්නවා වගේ නෙවේ.."

"ඔව් ඉතින් ඔයාට අර පුංචි කටකාරි හොඳට හිතට අල්ලලා නේ.. ඕවා ලොකු මිනිස්සුන්ගේ උපක්‍රම.. ඔයා වගේ මෝඩ ගෑනු රැවටෙනවා නේ.."

ඔහු කෙදිනකවත් පැරදෙන්නට අකැමැති ය.

"ඔයාට වුනත් ආස හිතෙන්නේ නැද්ද අනේ ඒ පොඩි කෙල්ලගේ කටකාර කමට.. එක මලක් විකුණගන්න කොච්චර දුකක් විදිනවද..?මට නම් ගොඩාක් දුක හිතෙනවා"

"මල් කඩන්න ඊටත් අමාරු ඇති...."

"ඒ මල් නම් ලොකු මිනිස්සු කඩනවා ඇත්තේ... කොහොමද පුංචි එකෙක් ඕවා කරන්නේ.."

කොන්ඩය ගොතමින්ම මම එළීයට ආවෙමි. කොහොමින් කොහොමහරි පොල්තෙල් ,හඳුන්කූරු ,පහන්තිර ටිකත් අරගෙන අපි දෙන්නා පාරට බැස්සා..

මහියංගන පුදබිමට යන පාර දෙපැත්තේම මල් විකුණන අහිංසක මිනිස්සූ..

"අනේ නෝනා අපෙනුත් මල් ගන්න... අනේ මහත්තයා නෙළුම් මලක් රුපියල් දහයයි.."

විපරම් කරමින් අපි ඉදිරියට ඇඳුනේ සුපුරුදු සිනාමුසු විඩාබර මුහුන දකින අටියෙන්... ඒත්... ඒත් ඇය පේන්නට නැත... ඒ වෙනුවට එතැන ටිකක් ලොකු දැරිවියකි.

"සුදු නෙළුම කෝ...?"

කෝ.. ඇය.. පේන්නට නැත.

"සුදු නෙළුම කෝ සොරබොර වැවේ

මල් සුවඳ දුන් මහියංගනේ

පුන් පෝයදා පාලෝස්වකේ

මල් නෙලා විකුණු පන්සලේ.."

'කෝ අද අර මෙතන අනික් දවස්වල මල් විකුණන..."

මට කියා නිම කරන්නට නොලැබුණි.

"අනේ නෝනා.."

එතැන මල් විකුණමින් සිටි දැරිවි අතේ තිබූ මල් ටික පසෙක තමා නෙතඟින් බේරෙන කඳුළු පිසින්නට විය.

මම මදක් වික්ශිප්ත වුනෙමි. ගිය සතියේ ආවාට පසු මට මහියංගනේ වඳින්නට එන්න ලැබුනේ අදයි.

"ඒ මගේ චූටි නංඟී..."

මම ගයාන් දෙස බැලීමි.ඔහුටද මෙය ප්‍රශ්නාර්ථයක් වී ඇති සැටියකි.

"එදා අපේ අප්පච්චිට අසනීප වුනා.."

ඇය කුමක්හෝ කතාවක් කියන්නට උත්සාහ කරයි.අපි එයට බාධා නොකර බලා සිටියෙමු.

"ඒ නිසා නංඟි තමයි හවස තනියම ඔරුව පැදන් මල් කඩන්න ගියේ..."

"ඉතින් එච්චර පුංචි නංඟි ගියේ ඊට වැඩිමල් කවුරුත්ම හිටියේ නැද්ද..?"

මට ඇති වුයේ පුදුමයකි.

"ඒ වෙලේ මම හිටියෙ කඩේ... අනික නංඟිට වැවේ ඔරු පැදලා හුරුයි... ඒත් එදා.....'

"වැවට කළුවර යා වුනා

සංසාර දුක බෝ වුනා"

ඒ වගේම එදා මන්දාරමත් තිබුනා.. ලොකු වැස්සක් නොආවත් සෑහෙන වැස්සක් වැස්සා... අනේ මගේ චූටි නංඟී..."

ඇය දරා සිටි කඳුළු කැට සියල්ල සට සට ගා පසෙක වූ නෙළුම් මල් මත පතිත වනට විය.

"සිහින් සිරිපොද වෑහුනා

ඉවුරු දෙකොපුල සේදුනා

සුදු වෙළුම් මල දෑස පිය වී

මෙහා ඉවුරට පා වුනා"

"ගිය සතියේ සඳුදා තමයි නංඟි නැති වුනේ... අන්තිමට......... අන්තිමට  නංඟිව හොයාගන්නකොට එයාගේ අතේ නෙලාගත්ත නෙළුමල් හතරක් හිරවෙලා තිබුනා,,,"

"නෙළු මල්මිට ඉහිරුනා

එහා ඉවුරට පා වුනා"

                                 මිනිස් ජීවිත කොතරම් විවිධාකාරද..? ඈ එතරම් පුංචි සංදියේදී ජීවිතයෙන් සමුගත්තේ දඟකාරවැඩක් කර නොවේ , සෙල්ලමක් කර නොවේ... ඒ පුංචි නොමේරූ දඟකාර වතට යට මුහුකුරා ගිය පවුලක වගකීම් අඳුනන සිතක් සැඟවී සිටි නිසාවෙනි.ඒ වගකීම් ඉටු කරන්නට ගිය නිසාවෙනි.

                                 කළුවරට නුබ භාරදී අවරගිරේ නොපෙනී යන මලානික හිරු මඬල තුලින් අවසාන වරට ඒ ලපටි සිනාව මවාගන්නට මම උත්සාහයක යෙදුනෙමි.

 ඔය එක මලක් විකුණගන්න... මල් කෙල්ලෝ... කොච්චර දුක් විදිනවා ඇද්ද..?