ඔබ නොදනී මුළු ලොවම දනී.. ( 01 කොටස )

"මේ.. ඔයා මාව බඳිනව ද..?"

"ඔයාට වයස කීයද..?"

"28යි.. ඔයාට..?"

"23යි"

පුංචි දොස්තර මද සිනාවෙන් යුතු මුහුණින් කියන්නට වුනා.ඔහු තාමත් වෙද සිසුවෙකි.එහෙයින් පුංචි

දොස්තර යැයි ඇමතීම සුදුසුයි යැයි සිතමි.

"ඒකට කමක් නෑ අනේ.. අපි බඳිමු.. ඔයා වෙන කාට හරි කැමති ද?"

"ඔව්.. "

"අහ්!.. එහෙනම් බෑ නේ?.. ඒක නෙවේ.."

ඇය ඒ පාර තම දෑත් විහිදුවා පෙන්වමින්..

"ඉස්සර මගේ අත් රත්තරං පාටට තිබුනා.. දැන් ඒවා අළු පාට වෙලා.. ඒ ඇයි?"

ඇය මුහුණ පුළුටු කරගෙන පිළිතුරක් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටී.

කසුන් ඈත එන හෙදි නිලධාරිනිය පෙන්වා..

" අර මිසීගෙන් අහලා බෙහෙත් ටිකක් ඉල්ලගන්න.මම එයාට කියන්නං.. "

"ඒ මිසී..???.. එයාට මං කී දවසක් කිවුවද.. කෝ තාම බෙහෙත් දුන්නෙ නෑනෙ.."

"අද අහන්න.. මම එයාට කියල තියන්නං.."

                                                          ඈත වාට්ටු කොනට විත් තමන් දෙස බලමින් ඔච්චමට හිනා වෙන තම මිත්‍රයක් දෙස හොරැහින් බැලූ කසුන් එසේ කීවේය.මේ ඔවුන්ගේ වැඩක් බව ඔහු දනී.දැන් කීප දිනක්ම ඇය නඟන එකම ප්‍රශ්නාවලියට පිලිතුරු දී ඔහු හෙම්බත් වී සිටී.මානසික රෝගී වාට්ටුවක වැඩ කරන විට ඔවැනි සිදුවීම් අනන්තවත් සිදුවේ.. එය අරුමයක් නොවේ.එහෙත් ප්‍රේමය නිසාම එනම් ප්‍රේමය අහිමි වීම නිසාම කී දෙනෙක් උන්මන්තක බවට පත්ව ඇත්ද.. මිනිස්සු ප්‍රේමය නිසා මෙවන් තත්වෙකට පත් වීමට තරම් එය බලවත් හැඟීමක්ද.. පොතට කොටුවූ හිතට එයින් තොර ලෝකයක් ගැන සිතිමට පවා ඉඩක් නොලැබුනි.එහෙයින් ඔහුට මෙය අරුමයකි.

                                                          තුෂීට අත් වූ ඉරණමද එයයි.ඇය එතරම් රූමත් තරුණියක් නොවේ.නමුත් සුහදශීලි ප්‍රියමනාප යුවතියකි. ඇය කිසි දිනක තමන්ට ප්‍රේමයක් හිමි වේ යැයි නොසිතූ නොපැතූ තරුණියකි.හීන මානයක් හිත තුල තද කරගෙන සිටි අයෙකි.එහෙයින් ඇගේ දෙමවුපියන් හැම විටම ඇය ගැන සෙවිල්ලෙන් පසුවෙන්නට වුනා.

                                                           ජීවිතයේ ලස්සනම අවදියක් ගත කරන්නට ඇයට හන්තානට එන්න සිදු වුනා.අපූරු පෙදෙසක්.. ඇය ඒ ගැන පුදුම සතුටු වුනා.ගලහ හන්දිය පහුකරන කොටත් ඇගේ දිලිසෙන දෙනුවන් තුනී තුටු කඳුළු පටකින් වැසී තිබුනා. ලොකු හුස්මක් අරන් ඇය ඒ හරිත වර්ණ භූමිය දිහා බලන්නට වුනා.

                                                           ඒතරම් කාලෙකට ඇය ගෙදරින් පිට බෝඩිං ජීවිතයක් ගත කරල තිබුනෙ නෑ.ඇය හිතුවා ඇයට කිරිල්ලියක් වගේ නිදහසේ ජීවත්වෙන්න ලැබෙයි කියලා.ඇත්තටම ඒ නිදහස ඇයට ලැබුනා.විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතයට ඇය ඇත්තෙන්ම ඇලුම් කලා.විද්‍යා උපාධිය ලබාගෙන ඉන් ඉදිරියටත් අධ්‍යයන කටයුතු කිරීම ඇඟේ බලාපොරොත්තුව වුනා.

                                                            චමත් අනුරාධපුරයේ සිට පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයට පැමිණි ශිෂ්‍යයෙක්.කඩවසම් පෙනුමැති පැහැපත් තරුණයෙකි.ඔහු නිතර පලඳින උපැස් යුවල ඔහුට වැදගත්,බුද්ධිමත් පෙනුමක් ගෙන දුන්නා.ඔහුත් විද්‍යා උපාධිය සඳහා අධ්‍යාපන කටයුතු කිරීමට පැමිණි කෙනෙක්.

                                                             පළමු වසර අවසාන වන විට තුෂීගේ මිතුරියන් සියල්ලන්ට පෙම්වතුන් සිටියා.මිතුරියන් අතර මහා තනිකමක් ඇයට දැනෙන්නට වුනා.

                                                            තුෂීගේහොඳම මිතුරිය චතුරිකා නම් රූමත් තරුණියකි.ඇය තුෂීට ඉතා හොද යෙහෙළියක් වුනා. චතුරිකාගේ පෙම්වතා විකුම් කටකාරයෙකි.ඇත්තෙන්ම කිවුවොත් කට හැකරයෙකි.

                                                            ප්‍රබෝධමත් හිරු කිරණ පේරාදෙණි විශ්වවිද්‍යාල බිම සිප ගන්නා එක් දිනෙක මේ මිතුරියන් සියලු දෙනා එක්වී හිම කිරම මිලදී ගත්තා.මෙතැනට විකුම් ඇතුලු ඉහත කී මිතුරියන්ගේ පෙම්වතුන්ද ඔවුන්ගේ තවත් මිතුරන් කීප දෙනෙක්ද එකතු වුනා.

හේ..හේ... තුෂානි.., තවමත් තනිකඩ ජීවිතේ වගේ.. බලාගෙන , ගෙදරටම නාකි වෙයි.

                                                            එසේ කියූ විකුම් උස් හඬින් සිනාසෙන්නට වුනා.සෙසු තරුණයෝද ඔහු හා එක් වී සිනා සෙන්නට වුනා.සෙසු තරුණයන් අතර චමත්ද සිටියා.

                                                            තුෂීට දරාගන්න බැරි ලැජ්ජාවක් දැනුනා.කියන්න දේවල් ගොඩක් හිතට ආවට බොහොම ආයාසයෙන් ඇය ඒ දේවල් නොකියා හිටියා.ඇය අඬන්නට බැරි නිසාම ඒ අපහාසාත්මක විහිළුව විහිළුවක් ලෙසම බාර ගෙන මදක් සිනාසුනා.කන් දෙක රතු වී දුම් දමන්නාක් මෙන් ඇයට දැනුනා.ඒත් එතනම ඉන්නවා මිසක් එතනින් පලා යෑමට නොහැකි බව ඇය තේරුම් ගත්තා.ඇයට ලොකුම දුක දැනුනේ චමත්ද තමන්ට සිනාසෙන අයුරු දුටු විටයි.ඊට හේතුව...

දෙවන කොටසට