නමක් නැති බැඳීමක්..

 මේ ගැන හිතලා තවත් වැඩක් නෑ.. 

ඒ බව දැන දැනත් තාමත් හිතන්නෙම ඒ ගැනමයි..

පවුරු බැදි ඉසව්වේ..

ලිහිල් වූ එක් තැනක් වත්..

තාමත් සොයන්නෙම් මම්..

මම හරිද වැරදි ද..? 

ඒකත් සාපේක්ෂයි..

හරිත් නෑ.. 

වැරදිමත් නෑ..

ඇහුම්කන් දෙන්නම එපා හිතට.. 

එතකොට මිනිස්සු කියයි හිතට වහල් වුනා කියලා.. 

ඒත් මට ඇහෙන්නෙම හිත කියන දේ විතරයි..

මගේ හිතට ඕනෙ දේ.. 

මට නොලැබෙන බව දැන දැනත්.. 

හිත තාමත් ඉල්ලන්නේ.. 

නොලැබෙන ඒ දේමයි..

අහසේ තරු මෙච්චර තිබුනට.. 

අපිට වැදගත්

අපිව දවන

අපි සනසන 

හිරු විතරයි..

හිතට හිත් කොච්චර මුණ ගැහුනත්..

හිතේ ලැඟුම්ගත්තේ.. 

ඔය හිත විතරයි...

එක් නිමේෂයකින්.. 

කලින් නොහිතු ලෙස..

කලින් නොපැතූ ලෙස..

ඈතින් ඈතට අපි විසි වුන තරම්.. 

 

පැතූ පැතුම් මහ මෙරක්  ඉටු වී.. 

අහුරක් ඉටු නොවූ හැටි..

ඒ අහුරම මා හිත දවන තරම්..

"මෙය මෙසේ නොවුනා නම්".. 

මගේ හිත කියන තරම්..

වැරදුනේ කොතැනද..?..

මට එය නොවැටහෙනවා නම්..

අහිතකින් නොවන මුත්.. 

දැන් දැන් මට කියවෙන ලස්සන..

"මේ ලෙස ඔබ මා හමු නොවුනා නම්....!.."

(සත්‍ය සිද්ධියක් ඇසුරෙනි..)