බ්ලොග් හීන..

                                       ගිය අවුරුද්දේ A/L කරපු මට ඒ ආසන්න කාලෙදී බ්ලොග් ගැන හීන තිබුනේ නෑ.මොකද හීන දකින්න තියා බ්ලොග් එකක් කියන්නෙ මොකක්ද කියලාවත් මට හරි අවබෝධයක නොතිබුන නිසා.

                                       ගොඩාක් පෙරේත කෑදර කමින් රත්‍රන් සමාන කාලය කා දාන මම දැක්කම අයියට දුක හිතුන නිසා තමයි මට මුලින්ම බ්ලොග් එකක් හදලා දුන්නේ.

                                       රෝස පාට ලස්සන බ්ලොග් එකක් හදලා ඒකට හරියට තේමාවක් , මට අන්වර්ථ නමක් හිතන්න කියලා අයියා කිවුවත් මට එච්චර දෙයක්වත් හිතෙන්න තරම් නිර්මාණශීලි හැකියාවක් නොතිබුන නිසා අයියා මුවින් නොබැන "පියගැටපෙළ අද්දර" කියලා ලස්සන තේමාවකුත් එක්ක "ප්‍රාර්ථනා" බ්ලොග් ලෝකෙට හදුන්වා දුන්නා.

                                       බොහොම අමාරුවෙන් කොළ කෑලි , ප්‍රශ්න පත්තර පුරා කුරුටු ගෑවුන කවි කෑලි ටිකක් අමුණලා මම මගේ පළවෙනි පෝස්ට් එක ලියන්න පැයක් විතර ගියා.. (කවි පේලි 16ක් විතර)

මේ බ්ලොග් එකේ මුල්ම ඇරඹුම් ලිපියත් අයියාගේ අනුදැනුම ඇතුවයි ලිවුවේ.

                                        ටික ටික අනික් බ්ලොග් වලට ගොඩ වදිනකොට මම මුලින්ම දැක්ක ලොකුම හීනෙ තමා පෝස්ට් 25ක් ලියන එක..  මම දැනගත්තම Facebook එකේ වගේ මේකෙ යාළුවෝ add කර ගන්න බෑ කියලා.. සෑහෙන උත්සාහ කරලා followers වැඩි කර ගන්න ඕනෙ කියන හිතිවිල්ලත් ආවා හිත මුදුනට මුදුනට..

ඒත් මම කියවපු බ්ලොග් වල හැටියට මගේ ලිපි මොනවද..? මම දැනගත්තා.

                                        මුල් ලිපි ලියවෙනකොට වගේම තාමත් අළුත් ලිපියක් ලිවුවම දවසට දෙතුන් සැරයක් ඇවිත් බලනවා කොමෙන්ටු කීයක් ඇවිත් තියනවද  ... ඒ වගේමොනවද කියලා තියෙන්නේ කියලා.. :):)

                                        නිසඳැස් වලට අමතරව කොහොමද මගේ ලිපි සිත්ගන්නා සුළු විදිහට ලියන්නෙ කියලා මම හෙවුවා.. ගොඩාක් බ්ලොග් වල ඇවිද්දා.... අන්තිමට මම හිතුවා හැමෝටම තියනවා තමන්ගේම අනන්‍යතාවයක් කියලා.. මටත් එහෙම දෙයක් තියනවද කියලා හිතුනා..

                                       එහෙම හිතලා මම ආසම ක්ෂේත්‍රයක් මේකට යොදා ගන්න හිතුවා.ඒකෙන් මටත්තෘප්තියක් ලැබෙන නිසා. ඒ තමා ගීත ගැන ලිවීම. ගීත වලට විචාර ගොඩක් අය දෙනවා.. එහෙව් එකේ ඇයි බැරි ගීතයෙන් කියවෙන දේ රසවත් කතන්දරයකින් කියන්න කියලා මට හිතුනා... ටික දවසක් යනකොට ඒ ක්‍රමේ සාර්ථකයි කියලත් තේරුනා.

                                       ටික ටික ඉදිරියට මම ඇවිත්... දියුණුවෙමින් ඉන්න කෙනා ආපසු හැරී බලන්න හිතුව දවසට එයාගෙ දියුණුව පෑල දොරෙන් පලා යනවා කියලා කතාවක් තියනවා. 

                                       කීප සැරයක් බ්ලොග් ලිවිල්ල නවත්තන්න... අතරමඟ කමාවක් තියන්න මට හිතුන වාර ගණන බොහෝමයි.. අන්තිමට මම හිතුවා මගේ බ්ලොග් එක විනිවිද පේන කඳුළු බිංදුවක් කර නොගෙන පොඩ්ඩක් ඩයි දැම්ම වතුර බිංදුවක් කර ගන්න... එතකොට කවුරුහරි කියවලා අතරමඟදී මුන ගැහිලා සමච්චල් කරයි කියලා බයකුත් නෑනෙ.

                                        බ්ලොග් එකක් කියන්නෙ කෙනෙක්ගේ අනන්‍යතාවය.. ඒක එයාගෙ හදවත නොවුනත් එයාගෙ ස්වරූපය පෙන්නුම් කරනවා.. පරිභාහිර සමාජය නොදකින සත්‍ය පුද්ගල ගති ස්වභාවය ඔහුගේ හෝ ඇයගේ බ්ලොගය කියවූවොත් අපට දැන ගන්න පුලුවන්. 

                                       ගඟක් වන් ජීවිතයේ කෙනෙකුගේ ජීවිතයේ ජීවිතයක් තුල වුනු නොයෙක් හැල හැප්පීම් විතරක් නෙවේ සිද්ධින් සමුදායක්.. රසවත් විදිහට ගබඩා කර ගන්නත් පුළුවන්..

                                       සමහර විට තව මාසෙකින් විතර මම අයෙත් අධ්‍යන කටයුතු පටන් ගත්තම මට මේ පැත්තේ එන්න වෙන්නේ සති දෙකකට තුනකට සැරයක් වෙන්න පුළුවන්.. 

                                       එහෙම වුනාම සමහරවිට එකින් එක්කෙනා... මගේ බ්ලොගය අතඇරලා යන්න පුළුවන්... එතකොට මට ගොඩාක් දුක හිතෙන්නත් පුළුවන්...

මොකද මම මේ බ්ලොග් එක ගොඩාක් අමාරුවෙන් ගොඩ නඟා ගත්ත එකක්...

එහෙම වුනා කියලා මම දකින බ්ලොග් හීන බොඳවෙලා යන්නෙ නැති වෙයි,,,,,...

ඒත්....

මම දකින පෝස්ට් 100 , 150 , 200ට යන්න...

followers 200 හීනෙ...

ලඟට යන්න ඇතිවෙලා තියෙන මගේ ආසාව හා උත්සාහය

අතහරීද.... මංදා....

බ්ලොග් හීන උඩින් මං ආව හා ඉදිරියට යන ගමන...හරියට,

පැතුම් පියගැටපෙළක ඉහලට ඉහලට යනවා වගේ..

දැං මම... පියගැටපෙල අද්දර නොවේ...........